Kurgu: Kapkaçırcılar tarafından yakalanan Hermione'nin kurtulması esnasında tanıştığı Radolf sayesinde çadıra geri dönmesi ve sonrasında olacakları anlatmaktadır.
Mekan & Zaman: Gece Yarısı,Orman
Kişiler: Radolf,Hermione
Hafif meltem esintileri simsiyah gecede yakınlardaki ağaçların gövdesini yalayıp geçiyordu, çimenler bükmüşlerdi boyunlarını, ay hükümdarlığını ilan ediyordu. Boyutları birbirlerine uymayan taşlardan yapılma eğri yolda üç silüet yürüyordu, ay ışıkları genç kadının yaşlarla dolmuş yüzünü aydınlatıyordu, Kabarık saçları iç içe geçmiş, yanaklarının alı ortaya çıkmıştı üzüntüden.
Kesik bir sesle:
‘Bırakın beni!’ diye bağırmak istedi ama yapabildiği ufak bir fısıltıydı. Yanındaki iki adamdan saçları yağlı, dişleri sararmış, çirkin, pespaye ve yorgun görüneni gözlerinde kızgınlıkla genç kızın kolunu sıktı.
Her dakika sabaha biraz daha yaklaşıyorlardı. Hermione’nin aklındaki tek düşünce Harry ve Ron’du.Sabah kalktıklarında Hermione’yi yanlarında görmeyince neler yapacaklardı? Kapkaçırcıların elinden kurtulduğunda – ki kurtulursa- nasıl açıklayacaktı kendi aptallığını? Farkettirmeden asasının alınışını,zorla kaçırılışını? Tanıdığı herkes onu zeki diye nitelendirmişti, oysa bir anlık göz yanılmasıyla tehlikenin kucağına atmıştı kendini.
Onlara yalvaracak kadar düşmedim diye düşündü. Kurtulmanın bir yolunu bulmalıyım. Kaçırıldığından beri sessiz büyüleri denemiş ama asasına ulaşamamıştı. Çaresizliğine çaresizlik eklenmişti ama vazgeçmeyeceğim diye düşündü. Birden kafasında ufak bir ışık çaktı,asasız büyü yapmayı deneyebilirdi. Daha önce başarılı olmuştu bu konuda, kendisine korkunç bir güvensizliği varken. Biraz övünmesi gerekirse iki tane serserinin elinden kurtulabilecek kadar iyiydi bu konuda. Gözlerini kapattı ve odaklanmaya çalıştı. Hadi, hadi yapabilirsin..
***
Çok değil, iki saniye sonra sol kolunu tutan adamın kolu gevşedi, yırtık pantolonun paçalarından görünen ayakları yalpalamaya başladı. Birkaç kere sektikten sonra Hermione’nin kolunu tamamen serbest bırakıp patates çuvalı gibi yere yığıldı. Sağ yanındaki adamın gözleri irice açıldı, ani bir hareketle Hermione’nin iki elini birden tutsak etmeye çalıştıysa da başaramadı. Hermione’nin gözleri zaferle parıldadı, sağ kolunu sıkıca kavrayan eli ısırdı. Adam acıyla geri çekilirken o bu boşluğu fırsat bilip adamın pis cebine elini sokup asasını bulmayı başardı. Dakika beklemeden ona ateş saçan gözlerle bakan adama bir sersemletme büyüsü yolladı.
Adam yüzünde acı bir ifadeyle yere yığıldıktan sonra etraf derin bir sessizliğe bürünmüştü. Hava çok hafiften açılmaya başlamıştı ama gökyüzünde bir tek kuş, etrafındaki ormanda yaşayan bir tek canlı yok gibiydi. Asasının ucunda cılız bir ışık yaktı,nereye gideceğini ve ne yapacağını bilmiyordu, kurtulması yeterdi onun için. Acaba ne kadar uzaktaydılar? Çadıra geri dönme ihtimali kaçtı? Harry ve Ron onsuz bu yolculuğa devam edemezlerdi. Ama onu aramaya kalkarlarsa başları belaya girebilirdi. Bunları düşünürken bir yandan gözleriyle ormanı tarıyor ve geri geri gidiyordu.
Ensesinde bir el hissetmesiyle olağanca güçlü bir çığlık attı ve arkasını döndü. Yüzünde Hermione ne kadar şaşırmışsa bir o kadar şaşırmış yaşlı ,ak sakallı, uzun saçlı yorgun bir bey duruyordu. Yeşil gözlerinin altları morarmıştı,kaşları çatıktı ama bu ona gülünç bir hava veriyordu. Hermione farkında olmadan derin bir nefes aldı. Adamın yüzü anlayışla gerildi ve,
‘Sanırım sen de kaçırılmıştın’ dedi. ‘E-evet’ zorla konuşabilmişti Hermione.
‘Evin nerede genç hanım? Ailen?’ Bunu duyar duymaz Hermione’nin içinde bir burukluk oluştu. Ailesi artık yoktu, bir evi de. ‘Arkadaşlarımla kalıyordum ben,ta ki..’ …‘Kaçırılana kadar’ diye tamamlandı cümlesi.’Be-Ben Hermione.’ Dedi kısık bir sesle. ‘Ne kadar güzel bir isim..’ dedi nazik adam. ‘Ben de Radolf. Ormanın koruyucusu.’
***
‘Radolf?’ dedi Hermione,aradan bir saat geçmişti ve ateşin karşısında sırtlarında battaniyelerle oturuyorlardı. Fakat Herm’in aklı sürekli Ron ve Harry’deydi. Günün ağarmasına bir iki saat kalmıştı ve arkadaşlarına ulaşmak zorundaydı. Görevini Radolf’a açıklayamazdı,her ne kadar içinde ona karşı sıcak bir güvan oluşmuş olsa da.
Radolf genç kızın rahatsızlığını sezmişti,neden olduğunu ona sormayacaktı çünkü onlar zaten aralarında sessiz bir anlaşma yapmışlardı.
‘Efendim Hermione?’ diye yanıtladı adam yüzünde mükemmel bir sırıtışla.
‘Gitmem gerek,ama ben.. ‘ ‘ Anlıyorum’ dedi Radolf. Arkasına dönüp hafif bir ıslık çalmasıyla sıklıktaki ağaçlardan birinden beyaz bir kafa çıktı,daha sonra tüylü kanatlar ve vücut. Alışılmış bir güzellikti, bir hipogrifti bu.
‘O,seni istediğin yere götürür’ dedi aynı gülümsemeyle.
Şaşırmıştı ama Hermione’nin sorgulamaya vakti yoktu. Gün ağarmak üzereydi ve çocukların yanına dönmesi gerekiyordu. 3 saat içinde mükemmel bir dost kazandığının farkına varmıştı.
Yaşlı adama döndü, ‘Çok teşekkür ederim Radolf. Bunu asla unutmayacağım..’ Unutmayacaktı da. Ona karşı içindeki güven duygusu hep yaşayacaktı.
Ayaklarını yere vurdu ve hipogrif havalandı. Arkalarından bakan Radolf fısıldadı,
‘Daha sonra görüşeceğiz Hermione…’
Konu: Güven 
Perş. Ocak 27, 2011 4:08 pm
