Korku.

Gecenin bir yarısı evimin önüne benim için aptal birisi tarafından bırakılan bir not.Açıkçası gerçekten aptalca bulmuştum bunu.Kim yapabilirdi ki böyle bir şeyi.Ya da hangi amaçla bırakabilirdi ki? Yavaşça uyku sersemi şeklinde odama doğru çıkıyordum.Evde kimse yoktu ama ben yinede korkmuyordum.Çünkü; kendimi savunabilecek bir yeteneğim vardı.Daha doğrusu kendimi yeterince iyi bir şekilde savunabilirdim. Odama vardığımda yatağımın üzerine oturdum ve notu okumaya çalıştım.

“Bak Arcene’cik.Bu gece saat 23.30’da Yasak Orman’da ol.Yoksa o safkan annen ve babacığın ölür.Unutma yanında kimse gelmeyecek.”

Bunu okur okumaz büyük bir şoka uğramıştım.Annem ve babamın bugün bir ziyarete çıkacaklarını biliyordum.Ama bu onların başına gelmiş olamazdı.Korkuyla notu buruşturdum ve kenara fırlattım.Hızlıca masa saatime baktım ve saatin 23.00 olduğunu gördüm.Çok az bir vaktim kalmıştı.Bu yüzden hızlıca giyindim ve çabucak evden çıktım.Annem ve babam için oldukça fazla endişeleniyordum.Çünkü;onlar benim hayatta sahip olduğum kişilerdendiler.Evden hızlıca ve solukluca uzaklaşırken bir taraftan da bu derin düşünceleri düşünüyordum.Kim anneme ya da babama zarar vermek isteyebilirdi ki? Hızlıca Yasak Orman’a doğru koşuyordum.Yavaş yavaş yaklaşıyordum oraya.Bir 15 dakika boyunca koştum ve sonunda Yasak Orman’a vardım.Yasak Ormanın içinde de hızlıca koşuyordum.Derinliklerine doğru.Biraz sonra oldukça fazla yorulduğumu hissettim ve durakladım.Elimden geldiğince fazla soluk alıp veriyordum.Birden birkaç çıtırtı sesi duydum.Ardından ise birisinin kollarımı kavradığını hissettim.Tüm korku ve adrenalin duygularım tavana çıkmıştı.Neler oluyordu böyle.Birden karşımda iğrenç yüzlü,pis ölüm yiyen Mark’ı gördüm.Geçmişte kötü bir anımız vardı ve o halen onu unutmamış gibi görünüyordu.Her ne kadar aramızda bir şey olmasa da.Yüzünü bana yaklaştırmaya başlayan Mark’tan oldukça korkmaya başlamıştım.Yüzüne doğru korkuyla bağırdım.

“Bırak beni pis herif.”

En gür çıkan sesimle bu şekilde bağırdıktan sonra ellerimde hissettiğim bir acıdan bağırmamak elimde değildi.Büyük bir iniltiyle bağırdım.Ardından Mark yüzüme doğru yaklaştı ve bana bir şeyler mırıldandı.Kokumu duymak ister gibi.Beni sahip olmak istermiş gibi.İğrenç kokusunu ve pis dudaklarını bana yaklaştırmaya çalışan Mark’ın aksine yüzümü hızlıca kenara çevirdim.Elleriyle yüzümü tuttu ve bana pis pis yaklaşarak sırıttı…

Korkuyla çığırıyordum.Arkadan elimi tutan adam,canımı o kadar çok acıtıyordu ki dayanamıyordum.Çığlıklarım tüm Yasak Orman’da yankılanıyordu.Sanki bir işkence görüyor gibiydi.Ayrıca Mark’ın bana o şekilde,pis bir şekilde yaklaşması beni daha da acıtıyor,öldürüyordu.Mark’ın bana sahip olmak istediğini biliyordum ama bana yaklaşmasını istemiyordum.Çünkü; ben Mark’ı asla sevmiyordum.Derin nefeslerim artık birbirinden yoksunlardı.O bana yavaş yavaş yaklaşmaya başlamıştı.Mark,yavaşça boynuma doğru yaklaşıp kokumu almaya başlamıştı ve belimden tutarak beni kendine çekiyordu.Gözlerimden ellerimin acısıyla ve Mark’ın korkusuyla gelen yaşlar beni öldürüyorlardı sanki.Mark kokumu kendisine çektikçe kendimi daha acılı birisi gibi hissediyordum.Birden gelen bir ses benim rahatlamımı sağladı.

“Hey sen,onu rahat bırak.”

Bu beni gerçekten rahatlatmıştı.Ardından gelen yüksek bir ses ile Mark’a doğru bir büyü.

“SERSEMLET!

Sonunda Mark’ın bir sersemlet büyüsüne mağruz kaldığını görebilmiştim.Mark birden sersemledi ve benden uzaklaştı.Fakat Mark’ın adamlarından birini ellerimi hızlıca sıktı ve çevirdi.Canım hiç bu kadar acımamıştı.Hızlıca inledim.Ellerimden tutan adam beni hızlıca tuttu ve ağaca doğru yasladı.Ellerimi bıraktı ve asasını çıkararak boynuma tuttu.Gözlerimden akan yaşlar artık dayanamıyordum.Ağlayarak konuşmaya başlamıştım.

“Adam,sensin.Lütfen yardım et.”

Bunları söyledikçe adam boynuma asayı daha da yaklaştırıyordu.Canım daha da acıyordu.Her an orada ölecekmişim gibi…

Odasında fazlaca sıkılmasından dolayı biraz yürümeye karar verdi o gece. Yapacak başka bir şey bulamıyordu. Yıllık ders planını okula gelmeden önce tamamen hazırlamıştı ve müdüre sunmuştu. Sınav kağıtları da hazırdı. Aslında yıl içinde kendisine yapacak bir şey bırakmamıştı. Ders anlatmak dışında. Bu tamamen ayrı bir hikayeydi tabii. Profesör Adam önünden geçip okul arazisine çıkmıştı. Kollarını gerdi ve etrafa bakındı. Bu soğuk akşamda yapacak bir şeyinin olmaması ne yazıktı. Okuyacak bir kitap aramış, fakat gözüne sevilesi bir şey kestirememişti doğrusu. Kütüphaneden çıkar çıkmaz da aklına buraya gelmek düşmüştü. Okul bahçesinde ilerlerken kimsenin kendisini aramayacağını bildiği için geriye bakmıyordu bile. Koyu renk gözlerini gökyüzüne çevirdi, oradan da Quidditch Sahası'na. İleride oynanacak maçları gözünün önüne getirdiğinde irkildi. Başarılı takımlar çıkmasını umuyordu. Kendi zamanında bina takımları gayet iyiydi. Hatta yakın arkadaşlarından bazıları İngiltere milli takımına bile girmişti. Ellerini cübbesinin iki yanındaki ceplere koydu ve ilerlemeye devam etti. Gözü yakındaki göle, oradan da bekçi kulübesine takıldı. Belki konuşabileceği birileri bulabileceği düşüncesine kapılıp oraya doğru yürümeye başladı. Ormana yaklaştıkça sanki soğuk artıyordu ve bedenini kendi soğuk zindanlarına kapatıyordu. Alışık olmadığı bu hissi en son öğrenciyken yaşamıştı. Yasak Orman'ı avcunun içi gibi bilmesine rağmen yetişkin cadı ve büyücülerin bile uğramaması gereken bir yer olduğunu düşüyordu. Son sınıfta oraya kaçışını hatırlıyordu... Bir öğretmene felaket bir şaka yapılmıştı ve James suçlanmıştı. Oraya gittiğinde karşılaştığı unicorn ile bir kaç saat öylece birbirlerini izlemişlerdi... Bu düşünceler arasında zihni bir geçmişe, bir günümüze savrulurken ormanın içinden bağırışmalar duydu. Biri sersemletme büyüsü kullanmıştı. Pembemsi ışık buraya kadar yansımıştı. James gerildi. Ellerini ceplerinden çıkarttı ve geriye verdi. Bedeni öne eğiliken gözlerine uzanan siyah saçları beyazladı. Sonunda kar kurdu ormanın içine doğru atıldı.

Hızla ilerliyordu. Ormanın derinliklerinden gelen büyünün kaynağını bulmalıydı. Bir öğrenci mi kaybolmuştu? Yoksa araziye izinsiz giren Ölüm Yiyenler mi vardı? Hayır, onların kullandığı büyüler genelde affedilmez lanetler olurdu. Ve biri bu lanetleri kullansaydı bunu ilk hissedecek kişilerden biri James olurdu Rüzgarı hissederken havayı kokluyordu. Bir iz bulmak ve ormandaki kim ise ona ulaşmayı umuyordu. Birden duraksadı. Ağaçların seyreldiği bir alana gelmişti. Çalıların ardından baktı. St. Mungo Baş Şifacı'sı oradaydı. Asasını uzatmış Mitoloji Profesörü Bay RBen, çaresiz gibi duruyordu. Az önce sersemletildiği belli olan Ölüm Yiyen yerde öylece yatıyordu. Başka biri de şimdi Şifacı'yı yeniden yakalamıştı. Alanın etrafından dolaştı ve Şifacı'yı tutan adamın arkasında kendi kimliğine döndü. Ölüm Yiyen'in kendisini fark etmesi imkansız gibi görünüyordu. Elini hafifçe kaldırıp Profesör RBen'e işaret verdi. Sonra asasını hızla ileriye savurup, "Impedimenta!" diye bağırdı.

Out : Impedimenta kullancının isteğine göre değişken bir büyüdür. Boğabilir, karşısındakini yükseltebilir ya da ileriye fırlamasına sebep olabilir. James'in kullanım amacı Ölüm Yiyen'in ayağını yerden kesip düşürmek.

Eli öyle havada kalmıştı..Sersemlet büyüsünün ardındandan ölüm yiyen sersemleyerek yere yığılmıştı ki bu sırada arkadan yüksek bir ses daha gelmişti,bir erkek sesiydi :
"Impedimenta!" diye duyulan ses doğrudan bir ölüm yiyene isabet etti ve ölüm yiyenin ayağı yerden kesilde ve yere yuvarlandı.Yapan kişiye baktığında bu KSKS Profesörü Mr.James'di.Galiba oda buraya kendisi gibi bir çığlık veya sesden dolayı gelmişti.Sonrada James'e bağırarak :

"Hey..Gelmen oldukça iyi oldu.Bir Mitoloji dersi profesörü, 2 ölüm yiyene birden ne kadar dayanabilir ki dostum!" dedi ve bu sırada ilk saldırdığı ölüm yiyen ayağa kalkarken, ona baktı ve kızgın bir ifade ile :"Senin orada kalman lazımdı!Seni sahtekar ÖLÜM YİYEN!" dedi ve hemen ardından asasını doğrultarak :

"SECTUMSEMPRA" diye bağırdı.

Hissettiğim acı ölmeme yetiyordu sanki.Kendimi o an o kadar ufalmış hissediyordum ki, birisinden yardım istiyordum.Gözlerimden dökülen ağır yaşlar ile bunu belli ediyordum beklide.Boğazımda bir asa ve ileride neler olacağını bilmeyen ben,korkuyla öylece duruyordum.Hızlıca ve derin derin nefes alıyordum.Bunun yanında kendimi ölüme alıştırırken büyük bir haykırış sesi duydum.Güçlü ve kuvvetli.Yanı sıra tanıdık.O an gözümün önünde ayağı yerden kesilerek yere kayan adamı gördüm.Bunu gördüğüm gibi anında kendimi geri çektim.Hızlıca koştum.Adam ile James’ in yanına gittim.Derin soluklarım halen devam ediyordu ve bir türlü durmuyorlardı.Adam’ın birden beni tutan adama hırçınca bağırdığını duydum.Ardından ise gözümde ayağına doğru tutulan karanlık bir lanet.

"SECTUMSEMPRA"

Beni tutan adamın şimdi gözlerim önünde acı çektiğini,bacağının bir kısmının yok olduğunu görüyordum.Bu bana ne kadar acı verse de bunu yapmak zorundaydım.Çünkü, o Mark’ın adamıydı.Hızlıca Adam ve James’e teşekkür ettim.Yorgunluğumdan ve ağlamamdan dolayı bedenim oldukça yorgun düşmüştü.Yürüyemeyecek hale bile gelmiştim.En azından yanımda James ve Adam vardı.Onlar beni evime kadar götürebilirlerdi.Yada cisimleyebilirlerdi.Üçümüzde arkamızı dönüp yavaşça ilerlemeye başlamıştık.Arkamızdan Mark’ın iğrenç sesiyle gönderdiği iğrenç söz ve büyü.

“Seni pis sürtük. CRUCİO!”

Başımın üstünden yükselen yeşil ışık bilincimi kaybetmeme neden olacaktı az daha.Sürtük kelimesine o kadar çok sinirlenmiştim ki.Bu Mark beni ne sanıyordu? O beni gerçekten bir sürtük olarak mı düşünüyordu ? Yazık.Çok yazık.Mark’ın bu kadar düşebileceğini hayatımda hiç düşünmezdim.James omzundan tuttu ve beni yere doğru ittirdi.Daha doğrusu benim lanetten kurtulmamı sağladı.Hızlıca ayağa kalktım ve Mark’a döndüm.Kızgın bir şekilde nefes almaya başladım.Arka cebimden kolayca asamı çıkardım ve hızlıca ona yönelttim.Derin nefes alışlarım tekrar başlamıştı ve bu sefer daha hızlılardı.Asamın ucu Mark’ı gösteriyordu.Ben onun kadar cansız,kötü ve kalpsiz değildim.Onu etkisiz bırakmak en iyisiydi belki de.

“Expelliarmus!”

Hızlıca bağırışım bütün ormanda yankılanmıştı.Asamın ucundan çıkan o mavi ve güçlü ışık Mark’ın eline isabet etmişti.Ardından ise Mark’ın asası birden havada uçuşarak onun bir metre uzağına düşmüştü.Keşke daha iyisini başarabilseydim diye düşünmüştüm içimden.Ama olmamıştı.Görünüşe göre biz aydınlık taraftakiler ve ölüm yiyenler arasında çekişmeli bir düello başlayacaktı.Hepimiz birbirimize öfkeyle bakıyor ve karşı tarafları öldürme duygusu besliyorduk içimizde…

James gözlerini Profesör RBen'e çevirdi. "Teşekkürler, Profesör. Fakat siz de gayet iyisiniz."
dedi kibarca. Bunun ardından yerde acı içinde kıvranan ölüm yiyenden gözlerini ayırarak

"Bende Teşekkür ederim Profesör James" dedi.Ardından düşünmeye başladı bunların bir sebebi olmalıydı.Yani tesadüf bir olaya bağlayamazdı bunu..---Bu arada Arcene, bir ölüm yiyeni asasız bırakmıştı---Ama hangi büyücü burada Albus Dumbledore varken böyle bir riske girerki.Tabii bunu tek bir cevabı vardı.. Kim-olduğunu-bilirsin-sen ama o bile bunu yapacak kadar cesur değildi.Belkide cesurdu..Bu sırada birden bir, affedilmez lanet duyuldu.James son anda, şifacıyı iterek onu kurtarmıştı..Birden James'in eli hızlıca asasına gitti ve yine aynı hızlalıkla ileriye doğru uzatmış ve Ölüm Yiyenlere:



"Bu gece, son özgür olduğunuz gece olacak."demişti KSKS Profesörü James.Bu gece nekadar da terlemişti aslında hava son derece soğuktu ama o terliyordu.Üzerinde ise sadece bir hırka ve kot vardı.Sırtında ki çanta ise gerideki bir ağacın yanında yırtılmış şekilde duruyordu.Ardından bacağını iyileştirmeye çalışan Ölüm Yiyene bakarak:

"Sana acıyorum,senin bu çaresizliğine acıyorum!"dedi ve hemen ardından, asasını üzerine doğrultarak:

"*Everte Statum!" diye bağırdı

Out:

*Everte Statum:Düşmana havada takla attırarak, ileri savuran büyü